Trochę historii

W roku 1930 E. Wejer odkrył potencjały mikrofoniczne powstające w ślimaku i pojawiła się teoria zakładająca, że ślimak działa jak przetwornik energii akustycznej w elektryczną, co stanowiło podstawę dla koncepcji budowy urządzeń dających możliwość słyszenia dzięki stymulacji elektrycznej – przyszłych implantów ślimakowych. Pierwszą poważną próbę implantacji ślimakowej przeprowadzili w 1957 r. we Francji – E. Eyries i A. Djourno

Efekty tej próby nie były jednak rewelacyjne i dlatego nie wzbudziły większego zainteresowania. Dopiero pod koniec lat sześćdziesiątych dwudziestego stulecia postęp techniczny w elektronice, rozwój mikrochirurgicznych technik operacyjnych oraz wprowadzenie do medycyny nowych, biokompatybilnych materiałów spowodowały, że skupiona wokół W. House’a grupa naukowców z Los Angeles rozwinęła program badawczy, którego celem było leczenie całkowitej głuchoty przy pomocy implantów ślimakowych (rozpoczęto seryjną produkcję implantów). W latach osiemdziesiątych stosowane początkowo implanty jednokanałowe zostały wyparte przez szybsze i zapewniające lepsze rozumienie mowy implanty wielokanałowe.

Wykazanie bezpieczeństwa korzystania z implantów ślimakowych oraz poprawienie wyników używania spowodowało, że zaczęto je stosować z dobrym skutkiem także u dzieci. Dalszy, trwający po dzień dzisiejszy burzliwy rozwój w dziedzinie implantów prowadzi do miniaturyzacji i polepszenia jakości słyszenia przy ich pomocy. Implantowani są coraz młodsi pacjenci, co pozwala na uzyskanie lepszych wyników w rehabilitacji słuchu i mowy.

Implanty ślimakowe i pniowe są jednym z największych osiągnięć medycyny i techniki ostatnich 30 lat. Stwarzają one możliwość powrotu do świata dźwięków dla wielu osób z całkowitą głuchotą, które nie słyszały od urodzenia lub straciły słuch w wieku późniejszym, oraz dla osób dotkniętych głębokim niedosłuchem, u których klasyczne aparaty słuchowe nie dają efektów.

Szacuje się, że obecnie na świecie żyje ok. 35 tys. osób implantowanych.

Krótka historia Warszawskiego Programu Implantów Słuchowych

W Polsce program implantów ślimakowych wprowadził w 1992 roku H. Skarżyński. Leczeniem objęto zarówno dorosłych jak i dzieci. Początkowo program był realizowany w Klinice Otolaryngologii AM w Warszawie, jednak duże zainteresowanie ze strony pacjentów sprawiło, że konieczne było zorganizowanie specjalnego Ośrodka Diagnostyczno-Leczniczo-Rehabilitacyjnego „Cochlear Center”, na bazie którego po trzech latach działalności powstał w 1996 roku Instytut Fizjologii i Patologii Słuchu w Warszawie. W 1998 roku Instytut rozwinął program leczenia głuchoty przy pomocy implantów wszczepianych do pnia mózgu.

Kilka ważnych dat:

  • lipiec 1992 pierwsza operacja przeprowadzona przez prof. H. Skarżyńskiego w Klinice Otolaryngologii AM w Warszawie
  • 1993 powstanie Ośrodka Diagnostyczno-Leczniczo-Rehabilitacyjnego „Cochlear Center”
  • styczeń 1994 pierwszy wszczep wielokanałowy u osoby dorosłej
  • kwiecień 1994 pierwszy wszczep wielokanałowy u dziecka
  • styczeń 1996 powołanie IFPS
  • 1996 pierwsi pacjenci z wadami sprzężonymi
  • luty 1997 przekroczenie liczby 100 pacjentów, rozpoczęcie programu badań międzynarodowych EARS
  • kwiecień 1997 zespołowa nagroda Ministra Zdrowia za program rehabilitacji osób niesłyszących po wszczepieniu implantów ślimakowych
  • styczeń 1998 pierwszy implant wszczepiony do pnia mózgu
  • sierpień 2000 drugi implant wszczepiony do pnia mózgu
  • październik 2000 przekroczenie liczby 200 pacjentów
  • listopad 2000 zespołowa nagroda Ministra Zdrowia za program implantów słuchowych wszczepionych do pnia mózgu
  • styczeń 2001 trzeci implant wszczepiony do pnia mózgu
  • lipiec 2002 wszczepienie pierwszego implantu ślimakowego osobie z częściową głuchotą